Regelmatig volg ik nascholingsdagen. Toen ik een dag zag met het thema: “Als zekerheden wankelen.” heb ik me direct aangemeld.
Het is een thema waar ik zelf veel affiniteit mee heb, maar ik zie in mijn werk dat er veel gebeurd in levens van kinderen en dat een leven soms behoorlijk op kop kan staan.
Tijdens deze nascholing doen we altijd zelf de teken oefeningen om te kijken en te voelen wat het doet en/of kan doen. Eén van de opdrachten was “Storm op zee.” De storm staat symbool voor
het onzekere. Een storm kan alles overhoop halen en zelfs vernietigen en staat symbool voor hetgeen je leven overhoop haalt.
Na lichaams werk (bewegen als de storm) mochten we de storm krassen op een groot vel met twee krijtjes. Toen we uitgeraasd waren zochten we in en tussen de lijnen waar ons bootje
was. Ik tuurde even tussen mijn wimpers en ja…daar zag ik een zeil. Ik zette de lijnen wat aan en maakte het bootje eronder. Ik besefte dat mijn bootje wel heel klein was en maakte het nog
iets groter. Vervolgens mochten we onszelf een plekje geven op het bootje. En de zee en de lucht er bij tekenen.
En dan komen de vragen: Hoe ziet jouw bootje eruit? Heb je een olietanker? Of een zeilscheepje? Een roeiboot misschien? Kan jouw bootje die storm wel aan? Waar zit je? Heb je je opgesloten in de kajuit? Of sta je voorop het dek om de storm te trotseren? Doe je wel iets? Is er een roer? Dobber je doelloos rond zonder zeilen of heb jij het roer stevig in handen? Hoe zijn jouw golven? Ga je lekker met de stroom mee? Of moet je hard werken om tegen de golven op te roeien?
Mijn bootje was niet groot maar wel opvallend rood. “Het zeil lijkt wel op de vin van een haai.” Hoorde ik iemand zeggen. Inderdaad. Zo had ik het nog niet gezien. Mijn bootje bevind zich op een golf maar laat zich lekker met de stroom meevoeren. Ik (een heel klein mensje) sta voorop het dek en kijk wat er in het verschiet ligt. In de woele wateren heb ik een school oranje vissen getekend en een dolfijn (die toch door collega’s als haai werd gezien hoorde ik.)
Tot slot bekeken we de tekening en mochten we er nog iets bijtekenen als we nog iets misten. Ik miste licht in de duisternis. Dus ik tekende de zon door de storm heen. Het licht…het vertrouwen dat er achter de wolken altijd de zon schijnt. Dat het goed komt. En een klein lampje op mijn boot, zodat ik ook nog een klein beetje kan zien wat er gebeurd.
Erg leuk om dan de tekeningen van anderen te bekijken en de verschillen te zien. De een had een roeiboot en was ongelofelijk hard aan het werk was om met het bootje vooruit te komen, terwijl een
ander zonder enig probleem in het midden van de storm heel rustig leek te wachten op dat wat gaat komen. En hoe in enkele tekeningen gigantische golven te zien waren terwijl ik ook hele
rustige zeeën in de storm zag.
Het is zo ontzettend mooi hoe zo’n tekening een afspiegeling is van wat je op dat moment bezighoud en hoe je daar mee om gaat. Met al je kwaliteiten en je valkuilen.
Reactie schrijven